در یادداشت قبلی خواندید که چطور راست افراطی درحالیکه در دور نخست انتخابات منطقه‌ای برنده‌ی مطلق ب بود، در دور دوم به بازنده‌ی مطلق تبدیل شد.
انتخابات یکشنبه‌ی گذشته اما یک شگفتی دیگر هم داشت : این انتخابات برنده‌ی مطلقی نداشت و هر سه جناح سیاسی فرانسه بازنده و شکست‌خورده از صحنه‌ی این انتخابات بیرون آمدند.
نبرد یکشنبه سه بازنده‌ی بزرگ داشت:
۱- نیکلا سارکوزی
تحلیل او این بود که با توجه به پیشروی جبهه‌ی ملی و راست افراطی، برای اینکه حزب «جمهوریخواهان» و راست‌ها از قافله عقب نیفتند، باید بر غلظتِ راست‌گرایی خود بیافزایند تا رای‌دهنده‌گان لوپن و راست افراطی را به سوی خود جلب کنند. برای مثال، آنها وزن سخت‌گیری بر سیاست‌های مهاجرت و تاکید بر «امنیت داخلی» و هویت ملی را در ادبیات و برنامه‌های خود بالاتر بردند. اما این راهبرد در دو-چند انتخابات گذشته به جایی نرسید و در هر انتخابات از رای جمهوریخواهان کاسته و بر رای جبهه‌ی ملی افزوده شد. به همین سبب بلافاصله پس از اعلام نتیجه‌ی دور نخست انتخابات در دور اول، نامزدهای محلی از خط مشی سارکوزی سرپیچی کردند و تغییرهای رادیکالی در راهبرد انتخاباتی خود دادند. حتی یکی از آنها در مصاحبه‌ای جلوی دوربین‌های تلویزیونی از نیکلاسارکوزی خواست که تا پایان انتخابات ساکت بماند. نتیجه‌ی انتخابات نشان داد که حق با او بوده و سرپیچی از راهبرد سارکوزی و تعدیل راهبرد جمهوراخواهان باعث پیروزی راست‌ها شده است.
هرچند که جمهوریخواهان بیشترین سهم از این انتخابات را به سبد خود ریختند، اما رهبر فعلی آنها به عنوان بازنده‌ی اصلی این رقابت شناخته شد.
اکنون سارکوزی در ردیف پنجم نظرسنجی نامزد محبوب فرانسوی‌ها برای انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۷ قرار دارد.
۲- مارین لوپن
رییس جبهه‌ی ملی را می‌توان دومین بازنده‌ی این انتخابات دانست. او با شرکت در انتخابات منطقه‌ای آگاهانه قمار بزرگی کرد. اگر او می‌توانست در این انتخابات پیروز بشود، بی‌تردید بخش زیادی از راه انتخابات آینده‌ی ریاست جمهوری را برای خود هموار می‌کرد. اما باشکست در یکشنبه‌ی گذشته، تردیدهای زیادی را پیش روی رای‌دهنده‌گان قرار داد. راست افراطی در دوران کوتاه رهبری او توانسته بود در هر انتخابات به صورت پلکانی ۵ درصد به سبد رای خود بیافزاید. رای آنها در انتخابات اخیر در مجموع به مرز ۳۰ درصد رسید. شخص مارین لوپن توانست ۴۰ درصد رای دور اول انتخابات منطقه‌ی شمالی بدست بیاورد. اما برای پیروزی در دوئل انتخاباتی، از جمله انتخابات ریاست جمهوری، باید ۵۰+۱٪ رای‌ها را از آن خود کرد. انتخابات اخیر نشان داد که جبهه‌ی ملی هنوز تا رسیدن به این مرحله راه سخت و درازی در پیش دارد. اتحاد راست و چپ علیه خانواده‌ی لوپن نشان داد که هنوز وزن جبهه‌ی ملی به اندازه‌ای نرسیده است که توازن قوا را در انتخابات ریاست‌جمهوری به‌هم بزند.
۳- مانوئل والس (نخست-وزیر)
مانوئل والس چوب دو سر طلا است. نه راست او را می‌پسندد و نه چپ از او راضی است. او نماینده‌ی بالِ راستگرای حزب سوسیالیست است و در دولتش ترکیبی از سوسیالیسم اجتماعی و لیبرالیسم اقتصادی است. بطور سنتی در فرانسه، رهبری اکثریت با رییس‌جمهور و مدیریت آن با نخست‌وزیر است. زوج اولاند-والس نه در رهبری و نه در مدیریت جناح اکثریت به هیچ وجه موفق نبوده و شکاف در جناح چپ بسیار بالا گرفته است.
فرانسوا اولاند نامحبوب‌ترین رییس دولت در جمهوری پنجم فرانسه شناخته شده است، اما به مدد تحول فضای سیاسی فرانسه پس حمله‌های تروریستی پاریس و همچنین برگزاری موفقیت‌آمیز کنفرانس جهانی اقلیم، موفق شد محبوبیت خود را ناگهان ۲۵ درصد افزایش بدهد و از مرز ۵۰ درصد عبور کند.
اما گویا رابطه‌ی محبوبت اولاند با والس معکوس است. هرچه رییس‌جمهوری محبوب می‌شود، از محبوبیت نخست‌وزیر کاسته شده است . انتخابات منطقه‌ای اخیر نیز بر وضعیت متزلزل او افزوده است. هرچند که پیروزی در پنج منطقه خطر برکناری از پست نخست وزیری را از سر مانوئل والس دور کرده، اما به سختی می‌توان او را از فهرست بازنده‌های انتخابات یکشنبه‌ی گذشته حذف کرد.
انتخاباتی بدون برنده
راست سردرگم است، چپ چند تکه است و راست افراطی (به‌رغم پیشروی قابل ملاحظه‌اش) هنوز شکننده است.
واقعیت این است که نقشه‌ی سیاسی فرانسه تغییر کرده است. هرچند که راست افراطی در دور دوم نتوانست هیچ منطقه‌ای را بدست آورد، اما توانست رای خود را به مرز ۳۰٪ برساند و به طور رسمی نظام دوقطبی فرانسه را مختومه اعلام کند.
چشم‌انداز سیاسی فرانسه (و چه بسا اروپا) بسیار غبارآلود است و این را می‌توان به روشنی در میان صحبت‌های سیاست‌مدارانی که پس از انتخابات به شبکه‌های تلویزیونی سرازیر می‌شوند، دریافت.
شاید بتوان این فضا را با آشفتگی و بلبشوی رمان «بازی تاج و تخت» مقایسه کرد.
